Drie koningen 06-01-2016: Omarm de dans van het Leven……
Drie Koningen 06-01-2016.
Be-levingsweek in de bergen met het thema: Omarm de dans van het Leven. datum zie onder:
Drie Koningen. Hier in Oostenrijk een feestdag. Een vrije dag. De drie wijzen uit het Oosten brengen cadeautjes die symbolisch staan voor geschenken vanuit het Licht. “Geschenken die de mensen op hun pad alles brengen wat nodig is om te werken vanuit de vurige wens dat elke weg in het leven licht mag zijn, dat elke daad met goedheid mag worden bekroond en dat alles wat leeft door onze bemiddeling zal mogen gedijen”.
( www. spirituelekerst.nl )
Vandaag kreeg ik de ruimte , hernieuwd, om in de Stilte te gaan. Soms is het leven stil en saai als mijn denkhoofd gaat denken dat ik “alleen” ben. Ik word dan geplaagd door vele vragen. Vooral over het waarom en ook wat en hoe? Inmiddels ben ik mij bewust dat er dan alleen maar antwoorden komen die ontstaan uit het weten wat je kent en bekend is….
Mijn hele leven staat in het teken van ont-dekking en bewust-worden gestimuleerd vanuit angst die een groot deel van mijn leven mijn doen en laten heeft bepaald.
De afgelopen jaren heb ik op vele manieren ervaren hoe fantastisch het is om het Leven te voelen en te be-leven. Hoe prachtig het Leven in elkaar steekt en hoe het zichtbare en onzichtbare als een Eenheid samen het leven vormen.
Mijn diepste zielewens is om de schoonheid van het Leven te delen.
De overstap van het leven in Nederland naar Oostenrijk heeft mij een tijd gegeven waarin ik veel mocht door-zien en het leven in vele aspecten heb mogen ont-dekken. Juist door de Stilte. Velen denken bij stilte aan het niets mogen zeggen. Dat is niet wat ik bedoel. Door weg te zijn van de ruis van het bekende openen er nieuwe wegen. Kom je gemis tegen welke uiteindelijk geen gemis is maar een geschenk, een cadeautje, omdat het een opening biedt om het leven in een ander perspectief te zien en er ruimte komt voor verandering en verrijking. De Stilte wordt een Bron vanwaaruit nieuwe impulsen komen.
Hoe mooi is het om te zien wat verandering te weeg brengt als hier gasten zijn. Ons huis lijkt wel een oase waar bijgetankt kan worden. Waar inzichten zijn, waar zaadjes mee naar huisgenomen worden, waar genoten wordt van het grote “niets”. Waar de natuur schittert in haar schoonheid in klank, kleur, vorm, beeld en gevoel en je mag ervaren hoe je daar onderdeel van bent. In het duits zeggen ze het zo mooi: In Ein-Klang Sein.
Vandaag, op drie Koningen, op deze Stille dag werd mij helder dat ik mijn vragen en al mijn onderzoek vanuit mijn hart omzet in een week “Omarm de dans van het Leven in de bergen “…….
Tijdstip: Aankomst zondag: 22-05-2016
Vertrek zondag: 29-05-2016
Pasen wake-up call tot verbinding…
Pasen, wake-up call tot Verbinding.
In mijn gezin word ik geconfronteerd met de vraag: “wat is Pasen nou eigenlijk, zou Jezus geweten hebben dat hij verraden zou worden, hoe kan hij nu opstaan uit zijn graf….”
Om een helder antwoord te geven, aan mannen die wat cynisch staan tegenover mijn antwoorden, is het niet altijd makkelijk uiting te geven in woord en gebaar. Om met Bijbelverhalen aan te komen is duidelijk niet de manier. Daarbij ben ik niet Bijbelvast. Het stimuleert mij telkens om te kijken hoe ik het anders kan zeggen. Steeds vaker gebeurt dit op papier en begrijp soms niet waar ik de regels vandaan haal.
Pasen: Met Pasen herdenken wij het sterven en de verrijzenis van de persoon Jezus die zich tijdens zijn leven én na zijn dood liet zien. In woorden en handelen gaf hij een boodschap aan de mensen welke doorverteld mocht worden. In de Bijbel wordt hier over geschreven. De Bijbel staat bij velen echter zo ver weg en dan nog…is deze gekoppeld aan de kerk. De kerk wordt al helemaal van tafel geveegd. Dus Pasen heeft zich ontwikkeld als een paar vrije dagen, eieren, paashazen en gezellige dinertjes of ontbijten. Samen of alleen……De whatss app, Facebook en nog meer maakt dat we elkaar met een leuk icoontje, videootje een fijne Pasen wensen. Aan mijn tafel merk ik dat de boodschap van het verhaal ver weg is terwijl deze juist een boodschap geeft die zo het antwoord geeft op vele vragen en zoektochten die wij als mensen hebben.
Ik kan mij nog herinneren dat ik in mijn pubertijd, een periode in mijn leven waarin ik geplaagd werd door veel narigheid, met mijn ouders met Pasen naar een beatmis ging. Er was een jongerenkoor met drumband en hippe liedjes. Dat was toen al een stuk beter dan die zware, niet begrijpbare taal in de kerk. Ik vond het vreselijk tussen al die mensen te moeten zitten maar ergens putte ik er vertrouwen uit; Geloof in…..
Als dan tijdens de mis iedereen een brandende kaars in de hand had en elkaar de hand schudde kon ik diep geroerd zijn. De paaskaars aangestoken als symbool voor de verbinding met het Licht en wij allemaal met een brandende kaars in de hand aangestoken vanuit die ene brandende kaars.
Het licht werd doorgegeven, uitgedragen. Welk licht? Het symbool gaf mij in die tijd het gevoel van hoop. Hoop op verandering op een betere tijd. Ik kan zeggen dat die vreselijke jaren, het zijn er meer dan 30, inderdaad getransformeerd zijn. Al die jaren was ik via diverse wegen op zoek naar licht en verlichting van dat wat mij plaagde. Door het dal heen, een soort woestijn waren er steeds oases, ontmoetingen, inzichten en leermeesters die mij hoop gaven en ik verder kon op mijn zoektocht…..
Het heeft mij doen ont-wikkelen en ik mag steeds vaker de Bron leren herkennen of noem het her-kennen. In de mooiste ontspanningsoefening in mijn leven ben ik diep geëmotioneerd geraakt door de Stilte In mij. Ik gaf er woorden aan: “Ik kom thuis…”. inmiddels noem ik die Stilteplek de Bron met de naam God. Het afgelopen jaar heb ik ervaringen gehad die voor ons mensen “onverklaarbaar “ zijn. Steeds meer zie ik dat niets maar dan ook niets los staat van elkaar. Elke ontmoeting, strijd, angst, terugkerende thema’s in het leven. Kijk eens écht terug naar jouw levensweg. Verbaas je niet hoe het een puzzel is met een rode lijn.
Terug naar Jezus en Pasen. Jezus gaf ons een boodschap mee. Wij kunnen allemaal verbonden zijn met de Bron welke Alles in zich draagt om in Liefde met elkaar te leven in het Leven. Om geluk te mogen ervaren. Dat pijn en emoties geen drijfveren (meer) zijn voor strijd op welk niveau dan ook.
De Bron wordt gesymboliseerd in dat vlammetje in die paaskaars. De woorden van God uitgesproken in het scheppingsverhaal: “ Er zij Licht….” Het woord van God bracht beweging en kleur. Zichtbaar voor ons mensen in de regenboog. Niet voor niets het symbool van hoop en de brug tussen de hemel en de aarde. Wat een geweldig fenomeen om ons te helpen her-inneren om Stil te staan en hernieuwd Bewust te worden dat er een Bron is die de mensheid, de natuur en het heelal heel en compleet creëerde.
Jezus deed in zijn leven voor hoe dit werkt. Wat heeft die man hard gewerkt om het ons te laten zien en wakker te schudden.
Lieve mensen. De wereld heeft wakkere mensen nodig …..mag dit paasfeest ons doen her-inneren en wij in de Stilte de Bron en het Licht ervaren welke alleen maar Liefde is. Waar Alles heel en compleet Is.
Rosemareine Hubers-Gründemann 4-4-2015
In Stil Vertrouwen; de creatie van mijn huis voelt als sterven en geboren worden. Kan dat?
Gisteren mocht ik een kijkje in de toekomst hebben. Het voelde als een wonder wat er die nacht was gebeurt in mijn huis in verbouwing. Het bleef bij een kijkje want het is een grote puinhoop van bouwvakkers en inrichters terijl de poetsvrouw ook aanwezig is. Ein durcheinander zegt men hier. Van de week vergeleek ik het proces in mij als een geboorte. Om geboren te worden ga je eerst door het geboortekanaal waar, nog, niet zichtbaar is wat na het geboortekanaal zichtbaar zal worden. De laatste loodjes wegen het zwaarste. Het zijn de persweeën waarbij soms al het licht te zien is. Je kunt niet terug. De enige weg is voorwaarts gaan, emoties herkennen maar niet de kans geven om leiding te nemen en vertrouwen in dat wat nu nog onzichtbaar is maar komt. Hoe dicht ligt geboorte bij sterven of is het gelijk aan? Als ik naar het Leven kijk zie ik dit overal in terug. In het leven zijn er zoveel momenten van loslaten of afscheid nemen, kleine beetjes sterven, het oude achtelaten en het nieuwe aangaan. Hoe vaak komen wij dit in ons leven wel niet tegen. Een oneindig proces van beweging. Vallen sterven en geboren worden dan uiteindelijk op dezelfde plek? Onlosmakelijk aan elkaar verbonden? Hoezo valt sterven ons dan zo zwaar en ervaren wij geboorte als een feest……….Wat doen wij dat wij deze beiden zo anders ervaren terwijl ze als Eenheid met elkaar verbonden zijn?
In het creatieproces van mijn huis kom ik de elementen loslaten en vertrouwen continue tegen in al de onverwachtte gebeurtenissen. Dat sterven en geboren worden verweven zijn maakt dat er een soort Stilte is in mij die maakt dat ik Vertrouwen heb in het niet zichtbare…….maar wat komt. In mijn geval op dit moment de gasten aan staande zaterdag. Daarna volgt er weer het volgende moment……
Wonderen Bestaan
WONDEREN BESTAAN………sta klaar om te gaan poetsen in een huis zonder water en verwarming, de meubels een dag eerder en nog een waslijst vol. Krijg net bericht. Het huis is gepoetst, de eerste meubels uitgeladen welke door Robert met enthousiasme zijn ontvangen, en nog meerr….water en warmte zijn er hopelijk morgen maar vertrouwen en vergeving overwint……wat ben ik nu dankbaar. Ik heb al naar mijn engeltjes gekeken en geroepen hoe ik kan zingen van geluk……
Een boodschap zonder woorden?
Zouden deze plaatjes van vandaag symbool staan voor mijn huis welke ik van de zomer mocht kopen? Over een week komen de eerste gasten. Gelukkig dat zij niet weten hoe het er nu uit ziet. Mijn overbuurman gaf aan dat wat er in zijn straat gebeurt uniek is. Nog nooit in zijn leven ( 80 jaar ) hebben de weerGoden zich zo anders laten zien. ” Normaal was jouw huis nooit klaar geweest”.. gaf hij aan. Ik ben mij daarvan bewust. Er zijn meerdere onrustige nachten geweest. Vanmorgen had ik mijn ontbijt op een plek waar ik nooit ziten mocht ik genieten van het schouwspel. Een huis wat wacht op zijn gasten die in en uit vliegen. Een huis verbonden met het Licht. Voor mij gaaf dat uitgerekend hier een vijfpuntige ster, een pentagram, hangt. Over het pentagram is veel geschreven. Voor mij is het de verbinding van het Aardse met het Goddelijke waaruit nieuwe dingen ontstaan/zich ontwikkelen. Mag ik hierbij verwijzen naar het boek: Bronfrequenties ontcijferd geschreven door Marret Vonhoff
Antwoord van Marret Vonhoff:
Prachtig om je weg zo te volgen, Rosemareine. Het gaat alleen om het ervaren van nieuwe verbindingen in dimensies. Daarom creëren wij. Jouw huis van Licht laat hierin een prachtige Groei, Ont-wikkeling, Ont-dekking en Ver-bind-ing zien. Mooi hoe je het deelt!
Bewust worden van electrosmog en wat dan…..
Dat elektrosmog schadelijk kan zijn is niet bij iedereen bekent. Mijn ervaring is dat velen zich hier niet mee bezig houden of willen houden. Vaak is er weerstand want al onze nieuw verworven gemakken leveren wij niet graag in en……”ik heb er toch helemaal geen last van?”….
Wat als je deze energie wél voelt. Jaren lang werd ik geplaagd met onverklaarbare nare gevoelens in winkels, huizen maar ook in de natuur. Een naar gevoel in mijn hoofd. Een soort draaiing en ik was bang flauw te vallen of nog erger dood te gaan. Alsof ik oploste….Ik werd er bang van en ging daardoor ook vele situaties vermijden of uit de weg. Sinds een jaar of acht weet ik dat ik energie voel. Er viel een last van mijn schouders en een tijd van eigen onderzoek ving aan. Langzaam begon ik deze situaties te herkennen en kon ik mijn angst op zo een moment loslaten. Mensen die mij kennen weten dat ik mij veel bezig heb gehouden met pendel en bio-tensor. Alles in ons leven heeft een frequentie ( trilling/energie ). Veel zelfstudie en onderzoek volgde waarin elektrosmog ook een onderdeel vormde.
Afgelopen jaar maakte mijn man mij attent op een mini artikeltje in de krant over een open huis, de volgende dag, in de buurt van Salzburg waar er uitgelegd en zichtbaar gemaakt werd hoe electrosmog invloed heeft op ons. Mijn man vond dat wel iets voor mij. Wij zijn samen gegaan en wie was er super enthousiast? Juist mijn man.Daar wij op het punt van een verbouwing stonden heeft hij dit bedrijf uitgenodigd om metingen te komen doen in ons huis en met wat eenvoudige aanpassingen hebben wij onze slaapkamer en werkplekken anders ingericht. Slapen is om het lichaam de kans te geven zich weer te herstellen en de werkplekken, waar wij veel zijn, hebben we zo gezond mogelijk ingericht.
Op dit moment ben ik erg gelukkig en nieuwsgierig. Het bedrijf heeft ons benaderd of wij wat voor elkaar kunnen betekenen. Gezonde woningen electrosmog arm ( vrij kan nooit ) voor vakantiegangers en de huiseigenaren….
Voor mij mogelijk de kans om geinteresseerden te begeleiden en bewust te maken hoe wij één zijn met alles om ons heen. Wij onderdeel zijn van het geheel, de natuur en wanneer wij daarmee in harmonie bewegen dit onze gezondheid ten goede komt. Hier is er een mooie uitspraak: In Ein-Klang sein…..
Ik merk dat ik positief geraakt ben en benieuwd wat er gaat komen. Mijn denken parkeer. Voorlopig ga ik met mijn zoon naar een tweedaags seminar voor meer informatie.
Hieronder een situatie die ik deze week meemaakte:
Ik was met mijn man een oud huis aan het bekijken. Op de eerste verdieping sta ik in een kamer en opeens begint dat, nog altijd, enge gevoel in mijn hoofd te bewegen. Ik neem het waar maar wordt niet meer bang. Tegenwoordig kijk ik dan om mij heen in wat voor situatie ik ben. In dit geval keek ik ook. Zag eigenlijk niets. Veel oude rommel, lampen aan het plafond, wat zou het kunnen zijn? Dan valt mijn oog, als ik de kamer uit kom, op twee kleine houten deurtjes in de wand. Direkt door mijn hoofd de vraag: “zou daar de electriciteitskast zijn? Nee dat kan niet, die hoort beneden. Toch even kijken in de kamer of daar de wand naarbinnen is……..nee, niet dat ik dat zo zie..”. Ik durf niet te brutaal zijn om die deurtjes te openen en vraag dus even later aan de eigenaar wat er achter die deurtjes zit. Je raadt het al: de electriciteitskast.
Een plek waar ik het ook erg heb is de roltrap van de H&M hier bij mij in de buurt.
Hoe beter ik zelf geaard ben hoe minder last maar ik voel het altijd.
Om te aarden zijn er vele oefeningen. Met beide benen op de aarde 🙂 en zoals ik altijd zeg “en met de kop in de hemel…Van beide kanten moeten wij het hebben.”
“Lieve Roos, jij hebt mij de Stilte gegeven of wel geleerd …
Moeilijke tijden in het leven dragen ‘cadeautjes’ in zich tot innerlijke groei.
Als je wilt kun je ze zien en horen hoe ze in jouw hart worden geboren.
Mijn gedachten zijn bij een lieve dappere vrouw. Ernstig ziek. Wij kennen elkaar van een aantal jaren terug. Zij heeft bij ons gewerkt in Nederland. Via Face-book hebben wij elkaar weer ontmoet. Het was even schrikken want zij bleek ernstig ziek te zijn maar vol power om zo lang mogelijk er te kunnen zijn voor haar “bloedjes “ en haar lieve man en tweede dochter.
Ik ben ik niet als ik niet open en eerlijk ben. Het is soms niet gemakkelijk met mij. Ik ben mij dit bewust en omgekeerd is het soms ook voor mij niet gemakkelijk. Ik lees en voel zo vaak tussen de regels door en benoem als het enigszins kan de dingen. Ik ben mij bewust dat dit iets zegt over hoe ik in het leven stond. Ik schrijf “stond” want in mijn “oude leven “ was benoemen van mijn ervaringen voor mij een vorm van overleven. Nu is het mijn kracht. Het wonen buiten Nederland maakt dat ik deze omschakeling gestalte kan geven.
Het hernieuwd ontmoeten van Isa en mij nodigde mij uit de dingen te benoemen die wij als mensen graag wegduwen, niet willen zien, niet over willen nadenken en laat staan over willen spreken. Ik heb het hier over sterven. Over afscheid nemen van dierbaren.
Wat ben ik Isa dankbaar dat zij mij toestond zo dicht bij haar te komen in dit deel van haar leven. Wij zijn samen een proces ingegaan waarin wij aan elkaar leerden. Whatss app, mail en face-book waren het middel voor communicatie. Over verwachtingen, angsten, hoop, vertrouwen, geloof, God, is er meer na dit leven ……
Zo ziek zijn zet het hele leven op zijn kop. Ik heb haar telkens opnieuw, op mijn manier, willen aanreiken hoe de Stilte in ons, tussen alles door, een Bron kan zijn waar even alles in orde is.
“Nu in dit moment.
Even niet hoeven voelen, even niet bang hoeven zijn, even niet…….
Hoe je zelf in staat bent contact te maken met deze Stilte.
Hoe sterven ook opnieuw geboren worden is en hoe je niet vergeten zult worden maar voortleeft.
Hoe dichtbij de andere kant misschien wel is. Voelen wij ons zo afgescheiden omdat wij het niet kunnen zien?
In februari zouden wij elkaar ontmoeten. Het mocht niet doorgaan. Wat mooi en dierbaar dat wij in maart elkaar mochten zien in een kamer vol brandende kaarsen. Het licht zo aanwezig, gesymboliseerd in deze kaarsen. Wat hadden we het goed. Ik mocht in het echt even mijn handen op haar leggen om samen in de grote Stilte te zijn. Haar daadwerkelijk te laten voelen wat ik bedoel. Met een diep gevoel van dankbaarheid nam ik afscheid. Mijn witte roos bij haar achterlatend. Voor mij symbool van eenheid in zuiverheid. Van hoop en Geloof.
Dit is wat Isa mij schreef over deze bijzondere witte roos bij thuiskomst na haar ziekenhuisopname. Zij werd opgenomen een week na mijn bezoek en de periode in het ziekenhuis was drie weken.
“Die woensdag na jouw komst was mijn ziekenhuisopname. 
In het weekend dat ik bijna dood ging ontstonden er nieuwe groene blaadjes aan de tak ( heb je foto’s v gekregen). Toen ik weer thuis kwam zat de steel vol met groene, nieuwe blaadjes en de roos zelf was vol, open en stevig… (geen één slap blaadje).Een aantal dagen later verwelkte de roos pas. Mijn gedachte erover waren toen dat deze roos symbool stond voor mijn gezin…”
De roos stond vier weken bij Isa en haar man thuis.
Zoveel mensen steunden haar. Hoeveel lichtjes werden er gebrand. Wat een steun in deze donkere periode.
Ik voelde mij toeschouwer. Waar ik haar wees op de Stilte en groeien naar het moment van overgaan leek de hele wereld dit stuk niet aan te kijken. Het was een verwarrend moment. Ik ben gaan lopen in de natuur. De vlinders bleven mij de hele weg begeleiden. Spiritueel gezien staat de vlinder symbool voor de onsterfelijkheid van onze ziel. Ook voor de drie stadia die onze ziel doorloopt. Leven, dood en wederopstanding. Ik wist dat het goed was. Ik wist ook dat ik mij meer op de achtergrond moest gaan houden. Een stap terug. Dat was een innerlijk proces bij mij om te leren dat wat in mij leeft soms zijn eigen tijd nodig heeft om naar buiten te kunnen brengen. Ik had al zoveel mogen zeggen. Ook op face-book. Dat vond ik erg spannend. Reageren vanuit die ik ben bij mensen die mij niet kennen.Ik ben mij bewust geworden dat er een groep mensen is die hier voor open staat.
Toen kwam er een moment dat ik daadwerkelijk Stil moest zijn. In het proces van Isa was mijn Stilte meer op zijn plek. Het voelde alsof ik Isa in de steek liet maar dacht elke dag aan haar.
Hoe dankbaar ben ik met ons gesprek via sociale media eind mei. Ik gaf aan waarom ik mij wat terug getrokken had. Dat mijn stilte niet betekende dat ik niet aan haar dacht maar dat ik ruimte moest geven om haar proces zijn eigen weg te laten gaan. Zo intens en warm wanneer je samen zo open kunt zijn in liefde en genegenheid naar de ander. Zonder oordeel en vooroordeel. Ik heb haar gezegd hoe dankbaar ik ben voor alles wat ik gespiegeld heb mogen krijgen. Hoe er “cadeautjes in groei “ waren.
Hoe dierbaar haar antwoord welke ik diep meedraag in mijn hart en mij stimuleert om door te gaan mensen bewust te maken van de Stilte. Van de kracht van de Stilte. Waar denken even stopt. Waar je in harmonie bent met alles in en om jou heen. Het cadeautje welke Isa op pakte en heeft geopend.
“Lieve Roos, jij hebt mij de “stilte”geleerd, of misschien wel gegeven. En ik ervaar dat als iets heel fijns. Alles stil….En dan glijd ik ook even weg. Krijg ik mooie heldere dromen waarvan ik er zelfs een aantal daadwerkelijk heb uitgevoerd. Is het niet bijzonder? Ik wil jou daarvoor bedanken….ik deel het ook hier thuis uit”
Met tranen in mijn ogen ben ik Stil en eindig:
“Met een hand op jouw hoofd en een hand op jouw borst ben ik even samen met jou in de Stilte”
Ik hou van je Isa.
Kus, Rosemareine
Moederdag 2014 op de berg.
Moederdag 2014
Vandaag Moederdag. Ik vier hem voor een groot deel alleen hier op de berg. Buiten grijs en heftige regen. Alle drie mijn mannen zijn ergens onderweg en ik bewaak het nest. Kaarsje aan en mooie muziek genietend van het getik van de regen en het geluid van de koekoek.
In mijn hart voel ik de dankbaarheid dat ik moeder heb mogen worden. Het is een mysterie want waarom kreeg ik ze wel en een andere lieve vrouw niet. Er zijn wegen die wij als mens niet altijd begrijpen.
Ik had contact met een paar moeders. We feliciteerden elkaar met het moederschap. Een prachtig geschenk waarin véél geven, nemen, Liefde, vertrouwen, acceptatie, loslaten en méér thema’s zitten. Wat dankbaar dat wij deze thema’s in relatie mogen ont-wikkelen. Een samenspel van groei voor beide partijen. Soms hoor je mensen wel eens zeggen. Dat het kind op de eerste plek staat. Voor mij is het belangrijk er altijd te zijn voor de kinderen. Ook hier op de berg en op afstand. Ik ben van mening dat ik er juist kan zijn voor hen als ik primair zorg dat ik goed om ga met mijzelf en mijn energie. Dan kan ik er op een heldere manier zijn voor mijn kids wanneer dat nodig is.
Zoals ik net met aandacht kon luisteren naar het verhaal van mijn zoon in Nederland. Hij vierde gisteravond en vannacht zijn 23 e verjaardag met vrienden. Hij had het fijn gehad. “Het was een goed feest mam “.
Ik genoot van zijn verhaal en zijn stem. Zag zijn stralende ogen voor mij.
Ik was óók nog even de “beste ” moeder. “Daar hebben we toch Moederdag voor om haar dat te vertellen, het even te benadrukken …”
Ik vertelde hem hoe dankbaar ik ben dat hij mijn zoon is.
En daar zat hij in de auto in NL op weg naar het restaurant waar hij werkt om veel moeders vanavond te bedienen en zoals hij aangaf hen te feliciteren met hun Moederdag..
Hij en ik even samen door de telefoon. Gelukkig.
Ook ik laat mij vanavond verwennen ……hier ergens in het dal. Ik verheug mij er op.
Angst voor de dood. Door anders te kijken, anders te denken kan ik nu anders voelen.
Dood is eng, verdriet, verlaten, missen, eenzaam, alleen verder, hoe verder etc… Deze en nog meer uitspraken en emoties zijn bekend wanneer er gesproken wordt over de doodVoor mij liep de angst voor de dood als een een rode draad door mijn leven vanaf mijn tweede jaar. Ik was panisch voor overlijden, afscheid nemen, alleen zijn etc. Toch heb ik uit het overlijden van mijn beide ouders zoveel moois cadeau gekregen. De spreuk die ik tien maanden daarvoor vond tussen de papieren van mijn vader bij/voor zijn overlijden “het leven dient voorwaarts geleefd te worden en kan slechts achteraf worden begrepen” is tot volle waarheid gekomen en is het mooiste cadeau wat ik van hem, mijn stille vader, mocht krijgen.
Vanmorgen een kaarsje aangedaan bij de foto van beiden. Dankbaar kan ik terugkijken dat ik geboren mocht worden bij deze mensen. Het was in ons gezin niet altijd makkelijk. Een strenge dominante moeder en een zachte weinig aanwezige vader ….. Toch ik ben mij bewust mogen worden dat zij vanuit warmte en liefde hebben gehandeld en gezorgd. Ik heb God zij dank dit ook mogen uitwerken met hen. Ik heb ze met liefde mogen helpen in de jaren van langzaam ouder worden, ziek worden en afscheid nemen. Oohhh wat vond ik dat oud worden, ziek worden en alles wat daarbij gaat komen eng. Toch…i did it!!! En wat zijn deze jaren voor mij de grootste cadeaus in mijn leven geworden. Ik heb de dood zo anders mogen aankijken. Ja, natuurlijk de cirkel was rond op een leeftijd van in de tachtig. Ik wil begrijpen dat dat heel andere emoties en vormen van verlies met zich meebrengt dan wanneer een kindje, jonge mensen of jonge ouders over….lijden.
Ik schrijf “over…lijden” omdat ik gezien heb dat de mens uit het leven mag “stappen” over het “lijden” heen. Hoe mooi is het om te zien dat wanneer degene vrede sluit om deze stap te nemen vaak echt in vrede en berusting gaat. Ook kinderen die gaan overlijden kunnen al positief spreken over hun heen gaan. Wie ben ik dan nog om niet te vertrouwen op al die verhalen en ervaringen van al de mensen die ons zijn voor gegaan.
Er is mij weleens gezegd dat geboren worden betekent dat je met open armen en in vreugde wordt ontvangen maar bij overlijden er hier op aarde verdriet om het verliezen is. Echter de ziel wordt aan de andere zijde weer thuis in volle Liefde ontvangen en verwelkomt. Door het geboortekanaal heb je het alleen te doen en de weg van teruggaan heb je ook uiteindelijk alleen te doen. Jij zet de stap en niemand anders. Ik heb bewondering gekregen voor al diegenen die mij zijn voor gegaan en ook het vertrouwen dat het goed is en puur leven is. Alles wat er tussen zit maken wij, beoordelen wij, bedenken wij. Voor mij geldt dat ik de puurheid van wat leven is vind in de geboorte van een nieuw leven en in de overgave van het durven stappen “over”…het “lijden” heen.
Ik dank mijn ouders maar ook de moeder van mijn man die twee weken voor mijn moeder stierf na vijf jaren met een hersentumor te hebben geleefd voor alles wat zij mij tussen de regels door hebben laten lezen. Het was als thuiskomen. Raar he? Zoveel angst voor dit wat ik aan mocht kijken en uiteindelijk kreeg ik meer inzicht in mijzelf. Namelijk het kunnen lezen tussen de regels door. Ik moet er nog steeds aan wennen. Het toegeven kost moed en het alleen op mijn berg zitten maakt dat ik alles uit mijn verleden los mag laten, losser mag laten en zelfs verlies. Ik mijzelf meer mag ontmoeten juist doordat ik loslaat. Ik steeds meer mag begrijpen van wat er onderbewust bij ons als mensen toch allemaal plaatsvindt. Au, au, au….dat knippen doet pijn want het was mijn werkelijkheid. Maar wat is eigen werkelijkheid???…….
Ik eindig met “everything is in one note…..” uitspraak: Marret Vonhoff
