“Lieve Roos, jij hebt mij de Stilte gegeven of wel geleerd …
8 juni, 2014 - Eduard CoumansMoeilijke tijden in het leven dragen ‘cadeautjes’ in zich tot innerlijke groei.
Als je wilt kun je ze zien en horen hoe ze in jouw hart worden geboren.
Mijn gedachten zijn bij een lieve dappere vrouw. Ernstig ziek. Wij kennen elkaar van een aantal jaren terug. Zij heeft bij ons gewerkt in Nederland. Via Face-book hebben wij elkaar weer ontmoet. Het was even schrikken want zij bleek ernstig ziek te zijn maar vol power om zo lang mogelijk er te kunnen zijn voor haar “bloedjes “ en haar lieve man en tweede dochter.
Ik ben ik niet als ik niet open en eerlijk ben. Het is soms niet gemakkelijk met mij. Ik ben mij dit bewust en omgekeerd is het soms ook voor mij niet gemakkelijk. Ik lees en voel zo vaak tussen de regels door en benoem als het enigszins kan de dingen. Ik ben mij bewust dat dit iets zegt over hoe ik in het leven stond. Ik schrijf “stond” want in mijn “oude leven “ was benoemen van mijn ervaringen voor mij een vorm van overleven. Nu is het mijn kracht. Het wonen buiten Nederland maakt dat ik deze omschakeling gestalte kan geven.
Het hernieuwd ontmoeten van Isa en mij nodigde mij uit de dingen te benoemen die wij als mensen graag wegduwen, niet willen zien, niet over willen nadenken en laat staan over willen spreken. Ik heb het hier over sterven. Over afscheid nemen van dierbaren.
Wat ben ik Isa dankbaar dat zij mij toestond zo dicht bij haar te komen in dit deel van haar leven. Wij zijn samen een proces ingegaan waarin wij aan elkaar leerden. Whatss app, mail en face-book waren het middel voor communicatie. Over verwachtingen, angsten, hoop, vertrouwen, geloof, God, is er meer na dit leven ……
Zo ziek zijn zet het hele leven op zijn kop. Ik heb haar telkens opnieuw, op mijn manier, willen aanreiken hoe de Stilte in ons, tussen alles door, een Bron kan zijn waar even alles in orde is.
“Nu in dit moment.
Even niet hoeven voelen, even niet bang hoeven zijn, even niet…….
Hoe je zelf in staat bent contact te maken met deze Stilte.
Hoe sterven ook opnieuw geboren worden is en hoe je niet vergeten zult worden maar voortleeft.
Hoe dichtbij de andere kant misschien wel is. Voelen wij ons zo afgescheiden omdat wij het niet kunnen zien?
In februari zouden wij elkaar ontmoeten. Het mocht niet doorgaan. Wat mooi en dierbaar dat wij in maart elkaar mochten zien in een kamer vol brandende kaarsen. Het licht zo aanwezig, gesymboliseerd in deze kaarsen. Wat hadden we het goed. Ik mocht in het echt even mijn handen op haar leggen om samen in de grote Stilte te zijn. Haar daadwerkelijk te laten voelen wat ik bedoel. Met een diep gevoel van dankbaarheid nam ik afscheid. Mijn witte roos bij haar achterlatend. Voor mij symbool van eenheid in zuiverheid. Van hoop en Geloof.
Dit is wat Isa mij schreef over deze bijzondere witte roos bij thuiskomst na haar ziekenhuisopname. Zij werd opgenomen een week na mijn bezoek en de periode in het ziekenhuis was drie weken.
“Die woensdag na jouw komst was mijn ziekenhuisopname. 
In het weekend dat ik bijna dood ging ontstonden er nieuwe groene blaadjes aan de tak ( heb je foto’s v gekregen). Toen ik weer thuis kwam zat de steel vol met groene, nieuwe blaadjes en de roos zelf was vol, open en stevig… (geen één slap blaadje).Een aantal dagen later verwelkte de roos pas. Mijn gedachte erover waren toen dat deze roos symbool stond voor mijn gezin…”
De roos stond vier weken bij Isa en haar man thuis.
Zoveel mensen steunden haar. Hoeveel lichtjes werden er gebrand. Wat een steun in deze donkere periode.
Ik voelde mij toeschouwer. Waar ik haar wees op de Stilte en groeien naar het moment van overgaan leek de hele wereld dit stuk niet aan te kijken. Het was een verwarrend moment. Ik ben gaan lopen in de natuur. De vlinders bleven mij de hele weg begeleiden. Spiritueel gezien staat de vlinder symbool voor de onsterfelijkheid van onze ziel. Ook voor de drie stadia die onze ziel doorloopt. Leven, dood en wederopstanding. Ik wist dat het goed was. Ik wist ook dat ik mij meer op de achtergrond moest gaan houden. Een stap terug. Dat was een innerlijk proces bij mij om te leren dat wat in mij leeft soms zijn eigen tijd nodig heeft om naar buiten te kunnen brengen. Ik had al zoveel mogen zeggen. Ook op face-book. Dat vond ik erg spannend. Reageren vanuit die ik ben bij mensen die mij niet kennen.Ik ben mij bewust geworden dat er een groep mensen is die hier voor open staat.
Toen kwam er een moment dat ik daadwerkelijk Stil moest zijn. In het proces van Isa was mijn Stilte meer op zijn plek. Het voelde alsof ik Isa in de steek liet maar dacht elke dag aan haar.
Hoe dankbaar ben ik met ons gesprek via sociale media eind mei. Ik gaf aan waarom ik mij wat terug getrokken had. Dat mijn stilte niet betekende dat ik niet aan haar dacht maar dat ik ruimte moest geven om haar proces zijn eigen weg te laten gaan. Zo intens en warm wanneer je samen zo open kunt zijn in liefde en genegenheid naar de ander. Zonder oordeel en vooroordeel. Ik heb haar gezegd hoe dankbaar ik ben voor alles wat ik gespiegeld heb mogen krijgen. Hoe er “cadeautjes in groei “ waren.
Hoe dierbaar haar antwoord welke ik diep meedraag in mijn hart en mij stimuleert om door te gaan mensen bewust te maken van de Stilte. Van de kracht van de Stilte. Waar denken even stopt. Waar je in harmonie bent met alles in en om jou heen. Het cadeautje welke Isa op pakte en heeft geopend.
“Lieve Roos, jij hebt mij de “stilte”geleerd, of misschien wel gegeven. En ik ervaar dat als iets heel fijns. Alles stil….En dan glijd ik ook even weg. Krijg ik mooie heldere dromen waarvan ik er zelfs een aantal daadwerkelijk heb uitgevoerd. Is het niet bijzonder? Ik wil jou daarvoor bedanken….ik deel het ook hier thuis uit”
Met tranen in mijn ogen ben ik Stil en eindig:
“Met een hand op jouw hoofd en een hand op jouw borst ben ik even samen met jou in de Stilte”
Ik hou van je Isa.
Kus, Rosemareine
